II wojna światowa, którą rozpętały hitlerowskie Niemcy oraz stalinowska Rosja dotarła na Zamojszczynę już w drugiej dekadzie września. Wówczas region ten został zajęty przez siły niemieckiego Wehrmachtu. W polskich planach omawiany teren miał stanowić zaplecze dla Wojska Polskiego, które jednak nie było wstanie stawić czoła świetnie dowodzonym i dobrze zorganizowanym jednostkom hitlerowskich sił zbrojnych. Tym samym, pomimo szeregu bitew (ta najważniejsza miała miejsce pod Tomaszowem Lubelskim), starć i potyczek, część polskiej armii została na Zamojszczyźnie rozbita i uległa całkowitemu rozproszeniu.

Co jednak istotne, oprócz sił niemieckich, na Zamojszczyznę wkroczyła również zdradziecko Armia Czerwona, która zajmowała kolejne miasta. Krasnoarmiejcy wkroczyli na przykład do Szczebrzeszyna, Zamościa czy też Tomaszowa. Polscy komuniści, którzy funkcjonowali na tamtym terenie witali „towarzyszy” ze Wschodu z radością, rzucając na przykład kwiaty na sowieckie czołgi. Niemniej „czerwona” okupacja bardzo szybko się zakończyła. Zgodnie z postanowieniami niemiecko-sowieckiego „Traktatu o granicach i przyjaźni”, podpisanego pod koniec września 1939 r., siły zbrojne Związku Sowieckiego musiały wycofać się z Zamojszczyzny, co nastąpiło ostatecznie na początku października 1939 r. Tym samym region ten został opanowany przez hitlerowców.

12 października 1939 r. niemiecki przywódca Adolf Hitler postanowił utworzyć specjalną jednostką administracyjno-terytorialną, która miała składać się z tej części Polski, zajętej przez Niemców, która nie została wcielona bezpośrednio do III Rzeszy. Jednostka ta została nazwana Generalnym Gubernatorstwem, na której czele stanął niemiecki prawnik Hans Frank. Jak się okazało Frank, pomimo swojego wykształcenia, okazał się być jednym z najbardziej bezwzględnych hitlerowskich zbrodniarzy...

Generalne Gubernatorstwo zostało początkowo podzielone na cztery dystrykty, a od sierpnia 1941 na pięć: krakowski, lubelski, radomski, warszawski i galicyjski. Zamojszczyzna, zgodnie ze swoim geograficznym położeniem, została częścią dystryktu lubelskiego, którym kierowało kilku niemieckich zbrodniarzy, wcielających w życie hitlerowską ideologię. Niemal od pierwszych dni niemieckich rządów, na terenie Zamojszczyzny a także w innych miejscach, zaczęły pojawiać się getta dla zamieszkującej tam ludności żydowskiej. Ponadto bardzo szybko rozpoczęto eksterminację Polaków. Początkowo Niemcy postanowili zgładzić polskie elity – zresztą robili to w każdym rejonie Polski – a następnie skupić się na niszczeniu zwykłych polskich obywateli. Robiono to poprzez okrutny terror, rozdmuchany do niebotycznych i nieznanych do tamtej pory rozmiarów. Polaków i obywateli Rzeczypospolitej mordowano, wtrącano do więzień, obozów koncentracyjnych, zmuszano do katorżniczej pracy. Ponadto odebrano kulturę, sztukę, zakazano chodzić po parkach i jeść w restauracjach. Słowem sprowadzono do poziomu podludzi i obdarto z ludzkiej godności. Czyniono tak na terenach zagarniętych, jak i w Generalnym Gubernatorstwie, które miało stanowić najpierw rezerwuar taniej siły roboczej oraz wszelkich możliwych surowców, a potem miało stać się miejscem dla niemieckich osadników.